رسم جدیدی در کشور به وجود آمده که معلوم نیست از کجا آب می خورد و چه نتیجه یا خاصیتی دارد. بعد از مدت ها که صفحه فلزی و چکش به عنوان زدن زنگ مدارس، دیگر
به تاریخ پیوسته بود، به تازگی برای اجرای برنامه های نمادین دوباره به مدارس بازگشته است. نمی دانم زنگ انرژی هسته ای ( که گویا دیگر نیت هر روزه زنگ مدارس شده است)، زنگ پژوهش، زنگ انقلاب( که البته از حق نگذریم سالهاست وجود دارد)، زنگ خاطرات دفاع مقدس و زنگ های دیگر چه فلسفه ای دارند.
اما این را می دانم که رسوم وقتی به نمادگرایی صرف می رسند و معنا را کاملا بیرون می رانند، نه تنها مقاومت بیشتری برمی انگیزند خیلی زود هم فراموش می شوند. آنچه می ماند تاریخ است که دستاویز خوبی برای تمسخر بازی گذشتگان دارد.
